Οι... λευκέs «περγαμηνέs»

Στη χώρα μας δεν έχουμε συνηθίσει να κυνηγάμε με σκύλους φέρμας σε ακραίες συνθήκες χιονοκάλυψης και πάγου όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης, είτε γιατί σε αυτές τις συνθήκες συνήθως? δεν υπάρχουν μπεκάτσες είτε γιατί εκδίδονται τοπικές απαγορεύσεις κυνηγίου.

Περιστασιακά ωστόσο, υπάρχουν φορές που τα σκυλιά μας δοκιμάζονται μέσα σε αυτή τη... λευκή «ιδιαιτερότητα»... Μια χιονοκάλυψη 20-30 πόντων σε ένα δάσος βελανιδιάς θα διώξει όλες τις μπεκάτσες από την περιοχή, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο σε όλους τους τύπους βλάστησης.

Υπάρχουν πολύ λίγα σκυλιά με αυτό που λέμε «χειμερινή όσφρηση», και ακόμα λιγότερα εδώ στον μεσογειακό Νότο.

Το ίδιο ύψος χιονιού σε πουρνάρια ή πεύκα ή μακί μπορεί να μην προκαλέσει κανένα πρόβλημα στα πουλιά... Τα πολλά ξέχιονα που δημιουργούνται κάτω από αυτούς τους τύπους βλάστησης «κρατάνε» συχνά αρκετές μπεκάτσες κάτω από τον θόλο των πουρναριών ή των πεύκων, ιδιαίτερα αν το χιόνι είναι φρέσκο.
Τα σκυλιά έχουν τότε να αντιμετωπίσουν έναν άλλον «κόσμο», μια άλλη ιδιαιτερότητα... Οπως και η δική μας μύτη τσούζει και τρέχει με την παγωνιά, το ίδιο συμβαίνει και με τα ίδια!
Υπάρχουν πολύ λίγα σκυλιά με αυτό που λέμε «χειμερινή όσφρηση», και ακόμα λιγότερα εδώ στον μεσογειακό Νότο με τις παρατεταμένες θερινές συνθήκες.
Η αναθυμίαση...
Θα έλεγε κανείς πως υπάρχουν δύο κατηγορίες καιρού με τον χιονιά:

Συναινετική φέρμα μέσα στο απόλυτο λευκό...

• Θερμοκρασίες γύρω στο μηδέν, με παγωμένη την υγρασία στην ατμόσφαιρα, που περονιάζουν βέβαια αλλά είναι ανεκτές και από εμάς και από τον σκύλο.
• Και οι συνθήκες ακραίου παγετού με το χιόνι παγωμένο και ξηρό, όπου η θερμοκρασία πέφτει δραματικά κάτω από το μηδέν, όπως και οι πιθανότητες για ένα καλό κυνήγι επίσης.

Αυτό που ρυθμίζει τον βαθμό δυσκολίας για τον σκύλο είναι η υγρασία της ατμόσφαιρας! Αν κάνουμε ένα μικρό πείραμα στο ψυγείο, θα καταλάβουμε... πώς μυρίζει ένας σκύλος.
Τα προϊόντα που βάζουμε επάνω ψηλά, έχουν λιγότερη υγρασία, μεγαλύτερη ψύξη και μυρίζουν λιγότερο. Αντιθέτως, τα προϊόντα που τοποθετούμε χαμηλά στο ψυγείο μυρίζουν περισσότερο, και μπορεί ακόμα και να μουχλιάσουν από την υγρασία.

Τα Ντράχτααρ φαίνεται να πρωτεύουν σε αυτές τις συνθήκες, αν βεβαίως διατηρούν αυτό το λιπαρό υπόστρωμα τριχώματος που μένει στεγνό...

Το ίδιο ισχύει και στο κυνήγι με τη μύτη του σκύλου μας. Στη φύση βέβαια, ο κρύος αέρας -ως βαρύτερος- συσσωρεύεται στα ρέματα και στα γούπατα. Τις μέρες του φρέσκου χιονιού όπου η υγρασία στην ατμόσφαιρα υπάρχει ακόμα και οι μυρωδιές «κυκλοφορούν», οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για την όσφρηση του σκύλου...
Οταν όμως η παγωνιά ρίξει τη θερμοκρασία αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, η «μύτη» του σκύλου συναντάει μεγάλες δυσκολίες! Ιδιαίτερα μάλιστα όταν καλείται να εντοπίσει ένα θήραμα όπως η μπεκάτσα, που αφήνει έτσι και αλλιώς μικρές αναθυμιάσεις και απαιτεί εστιασμένη την προσοχή του σκύλου και στην παραμικρή ένδειξη.
Σε αυτήν την περίπτωση είναι προτιμότερο να αφήσουμε τις πρώτες πρωινές ώρες να περάσουν, μέχρι να ανεβεί λίγο η θερμοκρασία και οι συνθήκες κυνηγιού να βελτιωθούν, καθώς το θήραμα αρχίζει να κυκλοφορεί και να αφήνει περισσότερα «ίχνη».
H «αντοχή»...
Αντίστροφα εντελώς λειτουργεί όμως η θερμοκρασία στη... διάθεση του σκύλου. Ο υγρός χιονιάς που μουσκεύει τον σκύλο με παγωμένο νερό (εκεί γύρω στους μηδέν βαθμούς) εξαντλεί και το πιο ανθεκτικό ζώο μετά μερικές ώρες!
Το παγωμένο χιόνι και ο ολικός παγετός αντίθετα, όπου όλα είναι κρυσταλλιασμένα, δεν επηρεάζει τη μόνωση του τριχώματος... Δεν μουσκεύει και δεν ενοχλεί τον σκύλο, αρκεί να έχει τις ευκαιρίες να πίνει νερό!
Εχω γνωρίσει πολύ λίγα σκυλιά που το τρίχωμά τους καταφέρνει να τα κρατά ζεστά, αποβάλλοντας την υγρασία και κρατώντας «μονωμένο» το σώμα τους...
Θα περίμενε κανείς από τα σέττερ να είναι πιο προικισμένα σε αυτήν την κατεύθυνση, όμως τα σύγχρονης εκτροφής ιταλικά σκυλιά έχουν μεταξωτό τρίχωμα που μουσκεύει σαν «σφουγγαρίστρα», υποχρεώνοντάς τα να κουβαλούν αυτό το «κατάπλασμα» πάνω τους, υποφέροντας και χάνοντας ενέργεια.
Τα παλαιότερα αγγλικά σέττερ είχαν πιο λιπαρό και πιο χοντρό τρίχωμα, που στέγνωνε εύκολα και δεν κρατούσε υγρασία (κάτι που το βλέπουμε πιο συχνά πια σε ιρλανδικά σέττερ κυνηγετικού τα τύπου).
Τα πόιντερ παλιότερου τύπου έχουν επίσης πιο πυκνό, πιο λιπαρό και ελάχιστα μακρύτερο τρίχωμα, από τα μοντέρνα πόιντερ του σήμερα... Ο υπερβολικός «εξευγενισμός» της φυλής στον ενθουσιώδη Νότο, δεν οδηγεί πάντα σε καλό αποτέλεσμα όταν προκύπτει... ο χιονιάς.
Τα ηπειρωτικά από την άλλη έχουν πιο χοντρό δέρμα, και είναι γενικά πιο ανθεκτικά στις ακραίες καιρικές συνθήκες.
Τα Ντράχτααρ φαίνεται να πρωτεύουν σε αυτές τις συνθήκες, αν βεβαίως διατηρούν αυτό το λιπαρό υπόστρωμα τριχώματος που μένει στεγνό... Μερικά όμως, έχουν -παραδόξως- αυτό το απαράδεκτα μαλακό τρίχωμα, που μουσκεύει σαν «σφουγγαρίστρα».
Ολα τα σκυλιά -και τα μακρύτριχα και τα κοντότριχα- μπορεί επίσης να υποστούν «εγκαύματα» στα πέλματα, αν χρειασθεί να δουλέψουν για πολλές ώρες στον πάγο, ασυνήθιστα ή απροπόνητα σε τέτοιες συνθήκες.
Πρόκειται για δερματικά εκζέματα που μοιάζουν με κάψιμο και είναι εξαιρετικά επώδυνα για τον σκύλο! Αν τύχει κάτι τέτοιο στον σκύλο σας, να θυμάστε ότι αντιμετωπίζονται με μαλακτικές αλοιφές και βαζελίνη...
Προστασία...
Με τον χιονιά και τον πάγο τα κυνηγόσκυλα μπορεί επίσης να παρουσιάσουν εγκαύματα στη μύτη, όπως και επίμονο ξερόβηχα αν κυνηγήσουν πολλές ώρες λαχανιάζοντας σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Τα μακρύτριχα μάλιστα συχνά μαζεύουν «μπαλάκια» από πάγο στα μεσοδακτύλια, στις βουβωνικές πτυχές και στις μασχάλες που, αν μείνουν εκεί, θα πληγώσουν τον σκύλο (λειτουργούν σαν παγωμένες κολιτσίδες).
Μετά το τέλος του κυνηγιού, το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να φορτώσει το σκυλί σε μια μπαγκαζιέρα και... να το παρατήσει παγωμένο εκεί! Ο κυνηγός πρέπει να τρίψει τον σκύλο με ένα καστόρινο δέρμα, ή στην ανάγκη τρίβοντας με εφημερίδες, για να απαλλάξει το τρίχωμά του από την υγρασία.
Τα κυνηγόσκυλα πρέπει να φάνε κάτι ζεστό και να ξεκουραστούν σε ζεστές συνθήκες, γιατί δεν είναι σκυλιά... Εσκιμώων που κοιμούνται στον πάγο όπως βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ!
Στις χώρες των ντοκιμαντέρ επικρατεί απόλυτη ξηρασία, και ο πάγος είναι άριστο μονωτικό μόλις σκεπάσει τα ελκυθρόσκυλα, που διαθέτουν τρίχωμα το οποίο μένει πάντα στεγνό και καλά μονωμένο από το κρύο.
Αντιθέτως, οι Σκανδιναβοί κρατάνε πάντα τα κυνηγόσκυλά τους μέσα στο σπίτι μετά το κυνήγι ή μέσα στη σκηνή αν βρίσκονται μακριά στον κυνηγότοπο... Πολλά σκυλιά καταστράφηκαν από παραμέληση ή άγνοια, μετά ένα παγωμένο κυνήγι. Δυστυχώς, τα πιο καλά σκυλιά, τα πιο φιλότιμα, αυτά που τα δίνουν όλα, είναι αυτά που κινδυνεύουν περισσότερο στις ακραίες συνθήκες.
Κανένα θήραμα δεν αξίζει αυτήν την κατάληξη, στην υπερπροσπάθεια ενός άξιου κυνηγόσκυλου. Κανένα θήραμα επίσης δεν αξίζει να κυνηγιέται σε συνθήκες που μειώνουν τη φυσική του άμυνα και κάνουν τη θήρευσή του πιο εύκολη.
Το κυνήγι έχει αξία όταν καταβάλλουμε και εμείς και ο σκύλος μια αξιοπρεπή προσπάθεια.
Το γνωρίζατε;
Ο χειρότερος χειμωνιάτικος καιρός που έχουν να αντιμετωπίσουν τα σκυλιά μας είναι αυτός της παγωμένης βροχής και του χιονόνερου με δυνατό αέρα. Για τους ανθρώπους θεωρείται ο πιο επικίνδυνος καιρός για υποθερμία, το ίδιο και για τα σκυλιά μας.